Welkom!

Open-dicht

Het museum is open vanaf de 1e zondag in april t/m de laatste zondag vóór Kerstmis, op elke vrijdag, zaterdag en zondag van 13.00 uur tot 17.00 uur.

Het gebouw

Museum Møhlmann is gevestigd in ‘De Muzeheerd’, een monument aan de rand van het historische stadje Appingedam, op ongeveer een kwartier rijden van de stad Groningen. Deze 47 meter lange kop-hals-rompboerderij met bijschuur is gebouwd tussen 1840 en 1870. In de kop en de hals bevindt zich de woning. In de romp en de kleine bijschuur is in 2008, naar ontwerp van Rob Møhlmann, het museum en de koffiekamer ondergebracht met ongeveer 1000m2 museumvloer. De fraaie herenboerderij is nog deels omgracht en heeft een oprijlaan, parkeerterrein en een intieme (beelden)tuin.

De kunst

Het museum herbergt meerdere vaste collecties. De grootste collectie is de collectie ‘Hedendaagse Realistische & Figuratieve Kunst’: ruim 500 werken van circa van 170 eigentijdse, gerenommeerde kunstenaars.

Het museum toont tevens een vaste collectie van ongeveer 40 werken van de schilder Rob Møhlmann, alsmede diens fameuze Canto Collectie, een serie van 124 schilderijen over één en hetzelfde conservenblikje van het merk Canto.

Daarnaast bezit het museum een kleine collectie middeleeuwse kunst en voorwerpen. En ook een collectie grafiek uit de 16e en 17e eeuw, waaronder bekende namen als Rembrandt, Lucas van Leyden, Adriaen van Ostade, Cornelis Bega, Albrecht Dürer, Hans Beham, en anderen.

Tot slot mag het ‘Mankes Kabinet’ niet onvermeld blijven. Dit is een apart ingerichte kamer, gewijd aan de jong gestorven, maar nationaal bekende kunstenaar Jan Mankes (1889-1920). Er is veel grafiek, enkele tekeningen, en – heel bijzonder: 25 originele brieven, plus realia, gebruikt in zijn werk.

Als schilder

Omdat realistisch schilderen in de zeventiger jaren artistiek was doodverklaard, besloot Rob noodgedwongen zichzelf te leren schilderen. Dat begon eind 1977. In 1979 had hij zijn eerste expositie en vond hij onderdak bij een gerenommeerde galerie in Amsterdam. Hij was schoorvoetend begonnen als ‘alles-schilder’, maar zag al snel in dat zijn kracht lag bij ‘het stilleven’. Vanaf 1982 legde hij zich hier geheel op toe. Met zijn onorthodoxe benadering wist hij het stoffig imago van het stilleven nieuw leven in te blazen. Zo schilderde hij niet alleen zijn bekende Cantocollectie, een serie van 124 keer hetzelfde conservenblik (1982-1993). Ook schilderde hij éénzelfde stilleven van drie of vier kanten, of maakte hij series van bijvoorbeeld ‘vernietigde doekjes’. Ondertussen ontdekte en ontwikkelde hij het kunsthistorisch onbekende ‘stilleven-loodrecht-van-boven-gezien’ en noemde dat een ‘bovenafje’. Halverwege de 90-er jaren worden zijn werken rustiger. Ze behouden vaak een lichte ironie, maar hebben ook een melancholische ondertoon, waarbij hij schoonheid en verval tracht te verenigen.

Als schrijver

Als jong schilder begon Rob Møhlmann gedachten over kunst te noteren en wist af en toe ergens een artikel te publiceren. Toen het museum als platform voor hedendaags realisme in beeld kwam (1995) verzorgde hij daar regelmatig een boek/catalogus bij, met dikwijls luchtige en leesbare voorwoorden of hoofdstukken. Ook schreef hij voor en over collega-kunstenaars, en verschenen er boeken bij (thema)exposities van het museum. Los van 2 incidentele poëtische bundels, schreef en verzorgde hij tot nu toe ruim 40 publicaties als museumuitgave.

Als museumman

De kunst, de schoonheid, en het vakmanschap hebben Rob Møhlmann altijd wezenlijk geraakt en zijn leven bepaald. Als puber hing hij al boven de kunstboeken die hij van zijn bezorgersbaantje betaalde. Kunst is zijn ‘raison d’être’; als kunstenaar, als schrijver, maar ook als collectioneur, als curator, kortom als museumman. Naast het creëren van schoonheid is er tevens een diep verlangen het te vergaren, te bewaren en door te geven. Uit die liefde is het museum ontstaan.

Muze

In 1977 leerden Laura en Rob elkaar kennen. Ze werd behalve zijn vrouw zijn muze. Niet als model maar als mens. Ze was de eerste die het talent in hem zag en werd kostwinner om dat een kans te geven. Ze was sterk, maar had een broze gezondheid. De ambitie én de zelfwerkzaamheid als amateurbouwvakker van Rob maakte dat ze telkens naar een groter onderkomen verhuisden. Zo belandden ze van Amsterdam in Hoorn (1988) en vervolgens in Venhuizen (1990) en uiteindelijk in Appingedam (2006). In 1995 moest Laura om gezondheidsredenen stoppen met werken, precies op het moment dat de eigen tentoonstellingsruimte openging en het werk van Rob goed verkocht. Al snel werd de expositieruimte ook een plek voor collega-kunstenaars. Laura werd als gastvrouw het warme welkom van kunstenaars én publiek. Rond 2002 openbaarde zich bij haar de ziekte multiple sclerose waardoor ze met een stok moest lopen. Het bracht haar onverwoestbaar optimisme niet aan het wankelen. In 2009 werd acute leukemie vastgesteld waarna een loodzwaar traject volgde. Op 20 september 2010 stapte Laura op haar wolk en verdween in het blauw.

NIHIL EST QUOD ESSE VIDETUR

* Please note that any response can only be given in Dutch or rather poor English.